-Μαμά σου αρέσει το λουλούδι που ζωγράφισα; Δεν είναι τέλειο;
-Που είναι αγάπη μου;
-Να εδώ!
Και ναι σίγουρα τότε τα μάτια μου έβγαλαν σπίθες! Ένα λουλούδι τεράστιο και ζωγραφισμένο στον τοίχο!
-Γιατί το έκανες αυτό κούκλα μου; Αφού είπαμε δεν κάνει να ζωγραφίζουμε τους τοίχους γιατί μετά δεν βγαίνει το χρώμα.
-Γιατί έτσι μαμά…
Εκεί πλέον κατάλαβα πως περάσαμε σε άλλο level, εκεί κατάλαβα πως εκτιμάς το δύσκολο, όταν σου χτυπάει την πόρτα το δυσκολότερο!
Είμαστε 2,5 χρονών και περνάμε την περίοδο του << όχι >>.
-Θα φας;
-Όχι!
-Μάζεψε τα παιχνίδια σου σε παρακαλώ.
-Όχι!
-Πάμε για ύπνο;
-Όχι!
Η απάντηση σε όλα είναι ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ! Μερικές φορές μάλιστα το όχι προηγείται πριν καν ολοκληρωθεί η ερώτηση!!! Αχ αυτό το πάτωμα! Πόσες φορές κυλίστηκε κάτω χτυπώντας χέρια, πόδια βγάζοντας τσιρίδες που ακουγόταν σε όλη την πολυκατοικία! Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι συνέβη και το γλυκούλη και υπάκουο μωράκι μου εξελίχθηκε τόσο ραγδαία σε μια πεισματάρα και γκρινιάρα δεσποινίδα!
Και τότε ακριβώς με σκουντάει ο άλλος μου εαυτός και μου λέει πάρε ανασούλες ,βαθιές ανασούλες και μη ξεσπάς άγρια! Η «τιμωρία» της σε αυτή τη φάση, που δεν πρέπει να στρέφεται σ’αυτή αλλά στην πράξη που έκανε, είναι η απομόνωσή στο δωμάτιό της (με ανοιχτή πόρτα) μέχρι να τη φωνάξω. Κλάμα μια, κλάμα δύο ώσπου στο τέλος το δέχτηκε και πηγαίνει μόνη της. Εννοείται συνεχίζει να κλαίει και να τσιρίζει πάλι, αλλά τουλάχιστον είναι μια πρόοδος στα όρια που προσπαθώ να της θέσω.
Πολλές φορές σκέφτομαι την παλιά μου ζωή και την θέλω πίσω!!! Ήμουν ευχάριστος άνθρωπος, είχα υπομονή, δεν νευρίαζα (πολύ!), είχα κοινωνική ζωή και τώρα…… Τώρα θέλω να γυρίσω τον χρόνο πίσω, τότε που δεν είχα παιδιά και έλεγα έχω πονοκέφαλο ή ζαλίστηκα και να με χαστουκίσω! Νοσταλγώ εκείνες της εποχές που κοιτούσα το ταβάνι και περίμενα να περάσει η ώρα για να βγω έξω για ένα χαλαρό ποτάκι στις 12 που πολλές φορές κατέληγε η επιστροφή στο σπίτι μου να είναι 5 με 6 το πρωί!!! Την ώρα που τώρα ξυπνάω για να κάνω το γάλα του μπέμπη δηλαδή!
Το παν στη ζωή όμως είναι να μην έχουμε απωθημένα, έτσι δεν είναι; Να γίνονται όλα στην ώρα τους. Γι’αυτό λένε ζήσε το τώρα και ρούφηξε όσα περισσότερα μπορείς απο τη ζωή! Και εγώ, δόξα τω Θεώ, αυτό έκανα και αυτό έχω σκοπό να κάνω. Έζησα τα ωραία εκείνα χρόνια της διασκέδασης και τώρα ήρθε η ώρα για τα ακόμα πιο ωραία χρόνια της πληρότητας.
Ποιός γονιός δεν σκόνταψε από τα τουβλάκια που ξέμειναν στο χωλ; Ποιός γονιός δεν νευρίασε με τους παππούδες, τις θείες ή τους θείους που καλομαθαίνουν τα παιδιά του ενώ αυτός προσπαθεί με τόσο κόπο να τους μάθει τα όρια; Αυτό σημαίνει όμως να είσαι γονιός. Να ζεις την καθημερινότητα με υπομονή και επιμονή για να μεγαλώνεις όσο γίνεται καλύτερα τα παιδιά σου. Για να μεγαλώνεις ευτυχισμένα παιδιά!
Για να μαθαίνεις όλα τα νέα κάνε like στο Facebook και ακολούθησέ μας στο Instagram!!!