Μόλις είδε τα πράγματα που είχα ετοιμάσει, ο άντρας μου φρίκαρε! Ξέχασες να πάρεις και τον φούρνο μικροκυμάτων, μου λέει!
Βαλίτσες μεγάλες, μικρές συν έναν σάκο! Καρότσι, τσάντα θαλάσσης και 5 – 6 σακούλες! Πολλά είναι; Πολλά είναι! Αλλά τι να κάνω; Μια μέρα πάμε στο χωριό και κουβαλάμε μισή προίκα! Στις διακοπές δεν τη θέλουμε σχεδόν όλη;
Η μεγάλη μέρα έφτασε! Φορτώσαμε, και κάπου εδώ να σημειώσω πως επειδή δεν έφταναν στο πορτ-μπαγκάζ όλα τα πράγματα, έβαλα και στη θέση του συνοδηγού (θυσίες της μάνας!) και μέσα στο χάος στριμώχτηκα κι εγώ! Μέχρι να φτάσουμε είπα αμάν η δόλια!
Φτάσαμε στον προορισμό μας, τακτοποιήσαμε τα πράγματα και το απόγευμα πήγαμε πρώτη φορά στη θάλασσα! Οι εποχές που έπαιρνα την όμορφη τσάντα θαλάσσης με τα καλλυντικά μου, το βιβλίο μου κ την πετσέτα, τελείωσαν! Στην θέση τους πια πήραμε το ψυγειάκι που είχαμε μέσα το φαγητό των παιδιών,τους χυμούς και τα νερά, τη σούπερ τσάντα της μαμάς με τις πολλές θήκες και την ενσωματωμένη αλλαξιέρα, πάνες, μωρομάντιλα, πετσετούλες, μια αλλαξιά με ρούχα, ζακετάκια, καπέλα, αντιηλιακά, πιπίλες, μπιμπερό…Ούφ μια ανάσα…τα παιχνίδια της μικρής, πετσέτες για εμάς, το καρότσι με τον μικρό που το κουβαλούσε η μαμά και τη μικρή από το χέρι που την είχε ο μπαμπάς. Οι γονείς που διαβάζουν αυτό το κείμενο, θα καταλάβουν πως τα καταφέραμε! Οι υπόλοιποι παιδιά, όχι βρε δεν είναι τόσο κουραστικό, μην ιδρώνετε!!! Είναι ΠΟΛΥ κουραστικό!!!
Μόλις αντίκρυσα όμως τη θάλασσα, ένιωσα το οξυγόνο μου να είναι πάλι στα φυσιολογικά του επίπεδα! Τι ξελογιάστρα είναι ρε παιδί μου! Ήρεμη, με το απέραντο γαλάζιο της, σε παρασέρνει στους δικούς της ρυθμούς! Αφήσαμε την προίκα στις ξαπλώστρες, πήραμε από ένα παιδί στο χέρι και ήμασταν έτοιμοι να βουτήξουμε όταν η κόρη μας άρχισε ξαφνικά να φωνάζει:
-Όχι μαμάάάά δε θέλωωω, φοβάμαιιιι!
-Τι φοβάσαι παιδί μου θα σε έχουμε αγκαλίτσα, δεν σε αφήνουμε μόνη σου!
Μετά από μισή ώρα διαπραγματεύσεων και αφού μας άκουσε η μισή πλαζ, καταφέραμε να μπούμε σιγά σιγά μέχρι τη μέση!
Ο μικρός δε, το άλλο άκρο! Ξετρελάθηκε με το νερό! Κουνούσε συνέχεια χεράκια και ποδαράκια και γελούσε ασταμάτητα!
Έτσι όμως ήταν και η μικρή στην ηλικία του, δηλαδή ενός έτους. Δέχτηκε το ίδιο εύκολα το νερό. Πέρυσι δυστυχώς επειδή ήμουν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη δεν πήγαμε πουθενά οπότε φέτος το πουλάκι μου φοβήθηκε λίγο γιατί είχε ξεχάσει πώς ήταν!
Όταν επιτέλους ηρεμήσαμε και αρχίζαμε να απολαμβάνουμε τη θάλασσα εκεί ένιωσα ξανά χαρούμενη! Τι ευτυχία Θεέ μου! Τα παιδάκια μας μεγαλώσανε και έφτασε η ώρα που “η οικογένεια Χωραφά” κάνει το πρώτο της μπάνιο! Μια εμπειρία συναρπαστική και αξέχαστη! Πω πω κάτι χεράκια και ποδαράκια, τι χορό είχαν στήσει! Αυτές οι χαμογελάρες που ζωγραφίστηκαν στα μουτράκια τους με έκαναν να νιώσω περήφανη μητέρα!
