Θυμάμαι εκείνα τα χρόνια στο χωριό, τότε που ήμουνα μικρό παιδί, και πάντα τα νοσταλγώ. Τότε που βγαίναμε στις αλάνες, στην παιδική χαρά και παίζαμε με τις ώρες ξέγνοιαστα και ανέμελα! Αλωνίζαμε με τα ποδήλατα όλο το χωριό και αν δεν σκοτείνιαζε δε γυρνούσαμε σπίτι!
Δυστυχώς οι εποχές άλλαξαν. Τα χρόνια έγιναν πιο δύσκολα και οι άνθρωποι πιο άγριοι. Ο μεγαλύτερος φόβος του κάθε γονέα είναι η ασφάλεια του παιδιού του. Αν ρωτάς εμένα τρέμω και μόνο στη σκέψη μη συμβεί κάτι στα αγγελούδια μου στο σχολείο, στο πάρκο ή οπουδήποτε αλλού. ΔΕΝ το δείχνω μπροστά τους γιατί στόχος δεν είναι να γίνουν φοβισμένα παιδιά, αλλά παιδιά που πρέπει να μάθουν να προστατεύουν τον εαυτό τους από κάθε κακοτυχία.
Για να το πετύχουμε αυτό πρέπει από μικρή ηλικία να μιλάμε και να ενημερώνουμε τα παιδιά μας για το πως πρέπει να αντιδράσουν σε τέτοιες καταστάσεις.
Ένας μεγάλος φόβος είναι η περίπτωση που χαθεί το παιδάκι από το χέρι του γονιού. Όταν συνειδητοποιήσει ότι χάθηκε πρέπει να σταματήσει να κινείται, το κυριότερο να παραμείνει ψύχραιμο και να κοιτάζει γύρω του γιατί οι γονείς σίγουρα θα το ψάχνουν και θα φωνάζουν το ονομά του δυνατά γι’αυτό να έχει το νου του για να τους ακούσει.
Έπειτα φροντίζουμε να υπενθυμίζουμε συχνά στο παιδί ότι δεν πρέπει να έχει μυστικά από την μαμά και τον μπαμπά ή τον δάσκαλο και την δασκάλα. Του μαθαίνουμε βασικούς κανόνες επικοινωνίας σε ποιόν πρέπει να μιλάμε και σε ποιόν όχι. Να ξέρει ότι αν χρειαστεί βοήθεια μπορεί να απευθυνθεί σε έναν αστυνομικό με στολή, έναν πωλητή με αναγνωριστικό καρτελάκι, ένα άτομο σε θάλαμο πληροφοριών, ή μια μητέρα με παιδιά. Του μαθαίνουμε από μικρή ηλικία τα βασικά δηλαδή το ονοματεπώνυμό του, που μένουν οι γονείς, που μένει ο παππούς, τα τηλέφωνα και τις διευθύνσεις τους και φροντίζουμε να κατανοήσει πως πρέπει να τα λέει σε αγνώστους μόνο αν χαθεί ή χρειαστεί βοήθεια.
Το ίδιο κάνουμε και για τα τηλέφωνα άμεσης ανάγκης (το 100, το 166, το 199). Γράφουμε όλα τα τηλέφωνα σε ένα χαρτί με μεγάλα γράμματα και τα τοιχοκολλούμε πάνω από τη τηλεφωνική συσκευή. Επίσης φροντίζουμε να τα έχει πάντα στην τσάντα του μαζί με κάποιες φωτογραφίες και σε περίπτωση ανάγκης να τα χρησιμοποιήσει. Ενημερώνουμε ότι ποτέ δεν πρέπει να μπαίνει σε ξένα ςαυτοκίνητα ή να κρατάει μυστικά που κάποιος μεγάλος του είπε.
Ο κανόνας του εσώρουχου είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της εκπαίδευσης. Τα παιδιά πρέπει να ξέρουν ότι το σώμα τους τούς ανήκει και ότι κανείς δεν μπορεί να τα χαιδέψει ή να τα αγγίξει χωρίς την άδεια τους. Έχουν το δικαίωμα να αρνηθούν φιλί και χάδι ακόμα και από άτομο το οποίο αγαπούν. Θα πρέπει να τρέξουν όσο πιο μακριά και όσο πιο γρήγορα μπορούν, ενημερώνοντας έναν ενήλικα τον οποίο εμπιστεύονται.
Τέλος φροντίζουμε η πλοήγηση στο ίντερνετ να είναι ασφαλής και για τα παιδιά αλλά και για εμάς τους μεγάλους που δεν πρέπει να τα εκθέτουμε.
Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν συνήθως οι επιτήδειοι για να προσεγγίσουν τα παιδιά είναι να τους προσφέρουν δώρα, να ζητήσουν βοήθεια σε κάτι, ή να τα τρομοκρατούν λέγοντας για παράδειγμα η μαμά σου χτύπησε και μου ζήτησε να έρθω να σε πάρω για να πάμε μαζί να την βοηθήσουμε.
Η ασφάλεια των παιδιών μας προέχει πάνω απ’ όλα. Γι’ αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να ενημερωθούμε και να φροντίσουμε να τα μάθουμε κανόνες ασφαλείας για να μπορούν να προστατέψουν τον εαυτό τους αν χρειαστεί.
Για τις πολύτιμες πληροφορίες ενημερώθηκα από τα εξής άρθρα:
http://www.imommy.gr/nipia/anaptiksi/article/2541/mathete-to-paidi-na-prostateyei-ton-eayto-toy/
https://singleparent.gr/paidi/paidopsixologia/pos-na-mathete-to-paidi-na-prostatevei-ton-eafto-toy