Το έβαλα στο στόμα μου από μαγκιά! Τότε βλέπεις το να καπνίζεις ήταν μαγκιά ή έτσι τουλάχιστον νομίζαμε εμείς οι έφηβοι. Κάπου εκεί στα μέσα λυκείου, γυρνώντας απο μία σχολική εκδρομή στην περίφημη γαλαρία του λεοφωρείου που καθόταν πάντα η ελίτ της τάξης, πήγα και χώθηκα και εγώ για λίγο.
-Θες; μου λέει η φίλη μου που κάπνιζε ήδη.
-Ναι, γιατί όχι απάντησα εγώ (ενώ ο εαυτός μου φώναζε μέσα μου όχι μη το κάνεις, αφού δεν το θέλεις πραγματικά!)
Και πώς αλλιώς θα έμπαινα στους “διάσημους”, αυτή την κλίκα που θαύμαζε όλο το σχολείο;
Θυμάμαι ακόμα την αίσθηση που μου άφησε η πρώτη τζούρα. Κάτι ανάμεσα σε αηδία και πετρέλαιο! Ένιωσα να πνίγομαι αλλά συνέχισα και δεύτερη και τρίτη ρουφηξιά! Δε μπορεί είπα σε όλους αρέσει, εμένα γιατί όχι;
Και κάπως έτσι το συνήθισα εγώ, με συνήθισε και αυτό! Η καθημερινότητα μου περιλάμβανε τσιγάρο και μερικές φορές φραπέ (αυτός ήταν στη μόδα τότε), ότι χειρότερο για ένα παιδί δηλαδή. Ευτυχώς για κάμποσα χρόνια έκανα λίγα, μέχρι που πήγα φοιτήτρια και μπήκε στη ζωή μου η διασκέδαση. Έξοδοι, παρέες, ξενύχτι,αλκόολ. Εκεί αναπόφευκτα το αύξησα, σπάνια όμως ξεπερνούσα τα όρια του ενός πακέτου.
Το τσιγάρο σε μένα έκανε ένα επιπλέον κακό εκτός απο τα συνηθισμένα. Αύξανε την ένταση του πόνου όταν με έπιαναν οι ημικρανίες, αυτός ο δαίμονας που με ταλαιπωρούσε αρκετά συχνά και συνεχίζει να το κάνει ως τώρα. Ενώ με είχε πιάσει η κρίση της ημικρανίας και ήδη πονούσα αρκετά, όταν άναβα και έκανα τσιγάρο ένοιωθα το κεφάλι μου να “καίει”. Ένα μέγιστο λάθος που πάντα αναρωτιέμαι πόσο χαζή μπορεί να ήμουνα και έκανα τέτοιο κακό στον εαυτό μου.
Δυστυχώς όμως οι στιγμές που το ευχαριστιόμουνα, έτσι ένοιωθα τότε, ήταν περισσότερες γι’αυτό και δεν έπαιρνα το θάρρος να το κόψω. Φίλοι και συνάδελφοι, οι άνθρωποι δηλαδή που είχα καθημερινή επαφή, οι περισσότεροι απο αυτούς κάπνιζαν και μου ήταν αδιανόητο να σκεφτώ πως εγώ θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτό. Και ας έβλεπα τα δάχτυλα και τα δόντια μου να κιτρινίζουν, την αίσθηση της όσφρησης να έχει ελλατωθεί και τις αντοχές μου να μειώνονται αισθητά.
Κάποια στιγμή έμεινα έγκυος. Μόλις πήρα στα χέρια μου τα αποτελέσματα της χοριακής έδωσα αυτόματα, χωρίς καν να σκεφτώ, το πακέτο που είχα μαζί μου σε μια φίλη. Έτσι ξαφνικά δεν το ήθελα πια. Για εννιά μήνες δεν το έβαλα στο στόμα μου, μου ήταν αδιανόητο να κάνω κάτι που μπορεί να προκαλούσε ζημιά στο παιδί μου. Όταν γέννησα και μετά απο οχτώ μήνες ξαναπήγα στην δουλειά έκανα ένα για την παρέα, δύο για την παρέα μέχρι που πήρα πακέτο για την παρέα! Μετάνιωσα πολύ που κάπνισα ξανά και ήδη είχα ξεκινήσει να επεξεργάζομαι καθημερινά το γεγονός να δώσω ένα οριστικό τέλος σ’αυτόν τον διάολο, το τέρας που ήταν μια βλαβερή συνήθεια και τίποτα άλλο!
Ξαναέμεινα έγκυος, ακριβώς η ίδια διαδικασία. Δεν έκανα ούτε ένα τσιγάρο. Τώρα έχοντας αρκετούς μήνες που γέννησα έχω πείσει τον ευτό μου πως δεν πρόκειτε να το ξαναβάλω στο στόμα μου γιατί όχι απλά δεν θέλω αλλά δεν πρέπει κι όλας. Δεν πρέπει γιατί έχω δύο παιδιά πια, που εξαρτώνται απόλυτα από μένα, έχω χρέος λοιπόν να φροντίζω περισσότερο εμένα. Κατάλαβα ή μάλλον εμπέδωσα την έννοια της οικογένειας, της πληρότητας και της απόλυτης ευθύνης. Συνειδητοποίησα ότι όντως έκανα το καλύτερο και μεγαλύτερο δώρο στον εαυτό μου αλλά και στα ίδια μου τα παιδιά!
Η μαμά τους έχει περισσότερες αντοχές τώρα, παίζει μαζί τους περισσότερο, μπορεί να τα αγκαλιάζει και φυσικά να μυρίζει φυσιολογικά και όχι αυτή την απαίσια τσιγαρίλα που έχει “ποτίσει” έναν καπνιστή!
Όντως όλα είναι στο μυαλό και όντως η καλύτερη λύση για να το κόψεις είναι το “μαχαίρι” ή αλλιώς το μία και έξω. Γιατί όπως μπόσεσε αυτός, μπόρεσα και εγώ. Όπως μπόρεσα εγώ, μπορείς και εσύ!
Για να μαθαίνεις όλα τα νέα κάνε like στο Facebook και ακολούθησέ μας στο Instagram!!!