Ακούγοντας καθημερινά περιστατικά για παιδιά που έχουν πέσει θύματα σχολικού εκφοβισμού κάθε γονιός, είναι λογικό, να ανησυχεί για το δικό του παιδί. Το φαινόμενο της σχολικής βίας δεν είναι καινούργιο, τα τελευταία όμως χρόνια στη χώρα μας δυστυχώς έχει πάρει σημαντικές διαστάσεις.
Η βία μπορεί να εμφανίζεται σε διάφορες μορφές όπως: με επίθεση σωματική (σπρωξίματα, κλωτσιές, μπουνιές), λεκτικές επιθέσεις (απρεπείς φράσεις, βρισιές, απειλές, γελοιοποίηση), καταστροφή αντικειμένων ή μικροκλοπές, αποκλεισμό από παιχνίδια και παρέες, σεξουαλική παρενόχληση (απρεπή αγγίγματα) ή ηλεκτρονική (απειλές με μηνύματα απο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπως και υλικό που μάζεψε ο θύτης, για παράδειγμα μια φωτογραφία στις τουαλέτες ή στα αποδυτήρια και την χρησιμοποιεί ως μέσο εκβιασμού).
Ποιά είναι τα σημάδια που δεν πρέπει να αγνοήσουμε;
– Είναι αρνητικό στο να πάει σχολείο και εκφράζει συνεχώς την δυσαρέσκεια του.
– Δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί και μειώνεται η απόδοση στα μαθήματα του.
– Παρουσιάζει νευρικότητα, άγχος και νεύρα στους γονείς και τα αδέρφια του.
-Εμφανίζονται ψυχοσωματικά προβλήματα όπως πονοκέφαλος, στομαχόπονος, αϋπνίες, έντονη ονυχοφαγία, τικ, ανορεξία ή βουλιμία.
– Το παιδί έχει στο σώμα του μόλωπες, χτυπήματα ή μελανιές που αρνείται να δώσει εξηγήσεις πως τις απέκτησε.
-Απώλεια προσωπικών αντικειμένων ή χρημάτων.
Κάθε παιδί είναι διαφορετικό και χρειάζεται ιδιαίτερο τρόπο αντιμετώπισης. Πρέπει να προσεγγίσουμε το παιδί μας με στοργή, χωρίς πανικό, να του μεταδώσουμε την ασφάλεια που του παρέχουμε και να του δώσουμε να καταλάβει πως δεν είναι υπεύθυνο αυτό για ότι συνέβει. Προσπαθούμε με ηρεμία να αποσπάσουμε όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούμε καθώς και να συζητήσουμε αναλυτικά για ότι συμπεριφορές και περιστατικά το ενοχλούν.
Το επόμενο βήμα είναι να μιλήσουμε με τους δασκάλους ή τους καθηγητές και να προσπαθήσουμε όλοι μαζί να του τονώσουμε το ηθικό και να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθησή του. Αν οι καταστάσεις είναι πιο σοβαρές ας μη διστάσουμε να μιλήσουμε σε κάποιον ειδικό και να ζητήσουμε την βοήθειά του.
Σαν μάνα αυτό που θεωρώ σημαντικό είναι να υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ γονιού και παιδιού. Απο μικρή ηλικία πρέπει να μιλάμε μαζί του και να έχουμε αποκτήσει μια σχέση εμπιστοσύνης ώστε να μη φοβάται να μας πει οτιδήποτε το απασχολεί. Πρέπει να γνωρίζουμε τους φίλους των παιδιών μας, τι κάνουν στον ελεύθερο χρόνο τους και επιπλέον τι κάνουν στην διαδρομή από το σπίτι για το σχολείο ή και αντίστροφα.
Είναι σημαντικό να τονώνουμε συνέχεια την αυτοεκτίμησή τους για να μπορέσουν να είναι δυναμικά παιδιά και όχι παιδιά με χαμηλή αυτοπεποίθηση.
Τέλος αυτό που πρέπει να μάθουμε όλοι οι γονείς στα παιδιά μας είναι να μην ντρέπονται να μιλήσουν ή να ζητήσουν βοήθεια από ενήλικες αν κάποιος τα ενοχλήσει, τα επιτεθεί ή τους συμπεριφερθεί με βίαιο τρόπο.
Κάθε οικογένεια έχει τους δικούς της κώδικες επικοινωνίας, ας φροντίσουμε να καταλάβουμε όσο πιο γρήγορα αν συμβαίνει κάτι στο παιδί μας και να βρούμε τρόπους να το προστατέψουμε.
